Shpesh herë sot na bie të mendojmë se kjo botë po del jashtë njerëzores, ngadalë por sigurt po zhvishemi prej ndjenjave!
Një natë të vonshme, të zakonshme prej netëve tjera, rutinë!
DJALI: “Babi, mund të të bëj një pyetje?”
BABAI: “Po sigurisht, çfarë është bir?”
DJALI: “Babi, sa fiton për një ditë?”
BABAI: “Kjo nuk është puna jote. Pse pyet një gjë të tillë?”
DJALI: “Dua vetëm të di. Më thuaj, sa fiton për një ditë?”
BABAI: “Nëse duhet ta dini, unë fitoj 50 dollarë në ditë.”
DJALI: “Oh! (me kokën ulur).
DJALI: “Babi, a mund të marr hua 25 dollarë?”
Babai u tërbua.
BABAI: “Nëse e vetmja arsye që e ke kërkuar këtë është që të mund të marrësh para hua për të blerë një lodër të trashë ose ndonjë marrëzi tjetër, atëherë marshoni drejt e në dhomën tuaj dhe shkoni në shtrat. Mendo pse po tregohesh kaq egoist. punoni shumë çdo ditë për këtë sjellje të tillë fëminore.”
Djali i vogël shkoi në heshtje në dhomën e tij dhe mbylli derën.
Burri u ul dhe filloi të zemërohej edhe më shumë për pyetjet e djalit të vogël.
Si guxon të bëjë pyetje të tilla vetëm për të marrë ca para?
Pas rreth një ore apo më shumë, burri ishte qetësuar dhe filloi të mendonte:
Ndoshta kishte diçka që i duhej vërtet të blinte me ato 25 dollarë dhe me të vërtetë nuk kërkonte para shumë shpesh. Burri shkoi te dera e dhomës së djalit të vogël dhe hapi derën.
BABAI: “A po fle, bir?”
DJALI: “Jo babi, unë jam zgjuar”.
BABAI: “Kam menduar, ndoshta kam qenë shumë i ashpër me ty më herët. Ka qenë një ditë e gjatë dhe kam hequr rëndimin tim mbi ty. Ja 25 dollarët që kërkove.”
Djali i vogël u ul drejt, duke buzëqeshur.
DJALI: “Oh, faleminderit babi!”
Pastaj, duke u futur poshtë jastëkut, nxori disa kartëmonedha të thërrmuara tjera. BABAI pa që djali tashmë kishte para, filloi të zemërohej përsëri. Djali i vogël numëroi ngadalë paratë e tij dhe më pas ngriti sytë nga babai i tij.
BABAI: “Pse do më shumë para nëse i ke tashmë?”
DJALI: “Sepse nuk më mjaftonin, por tani po.
“Babi, unë kam 50 dollarë tani. A mund të blej një ditë nga koha jote? Të lutem mos shko nesër në punë, ose nëse shkon eja në shtëpi nesër herët.
Unë dua të rri dhe luaj me ty.”
Babai u shtyp. Ai i vuri krahët djalit të tij të vogël dhe iu lut për falje.
EPILOGU:
Se puna është një obligim jetësor, kjo nuk vjen si çështje as për diskutim.
Se a po e merr pjesën më të madhe të jetës sonë puna, as kjo nuk ka diskutim!
Është vetëm një kujtesë e shkurtër për të gjithë ju që punoni kaq shumë në jetë.
Nuk duhet të lejojmë që koha të na rrëshqasë nga gishtat pa kaluar pak kohë me ata që kanë vërtet rëndësi për ne, ata që kemi pranë zemrës.
Ju do të punoni shumë, do të flini herët nga lodhja juaj përgjatë ditës. Ju po ashtu do të keni takime, udhëtime, miqësi, ekskursione, darka kolegiale, festa, trajnime, e tëra kjo do ju bën që të qëndroni shumë larg familjes, por dijeni ama!
Fëmijët do të rriten aq shpejt, sa që një ditë do ti kërkojmë ti kemi pranë, por kur do të hapim qepallat do të shohim se tani më është vonë, tepër vonë!
____
ESH
____________
publikime.com