Pavarësisht se sa gjatë jeton Luani më i madh, përfundimisht do të vdesë në mënyrë të mjerueshme.
Kjo është jeta!
Kjo është bota!
Aksidentalisht dhe nga gjahu i pakujdesshëm, ata mund të vdesin të rinj nga lëndimet që marrin gjatë mbrojtjes së krenarisë së tyre.
Por ata zakonisht do të vdesin të moshuar, të dobësuar dhe dërrmuar nga mosha.
Në majën e tyre të pronave ku jetojnë, ata sundojnë, ndjekin kafshë të tjera, kapin, gllabërojnë, gllabërojnë dhe lënë thërrimet e tyre për hienat.
Por mosha e vjetërsisë vjen shpejt sepse shkenca thotë se mund të jetojnë në mes 15-18 vite.
Kur lodhet nga mosha, luani i vjetër nuk mund më të gjuajë, nuk mund të vrasë apo të mbrohet.
Endet dhe gjëmon derisa i mbaron fati.
Ajo do të futet në qoshe nga hienat, do ta kafshojnë dhe do ta hanë të gjallë prej tyre.
Hienat as nuk do ta lënë të vdesë para se të copëtohet. Ai do të përjeton dhimbjen, përderisa hienat do të mbushin barkun të gëzuara.
Prandaj, jeta është e shkurtër. Fuqia është kalimtare.
Kjo është evidente, është parë tek luanët. Është parë tek të luanët e moshuar. Të gjithë ata që jetojnë mjaftueshëm do të bëhen shumë të prekshëm në një moment.
Le të jemi të përulur. Të jemi mirënjohës njerëzve që na kanë ndihmuar deri në majat e sukseseve të karrierës jetësore. Ndihmoni të sëmurët, të dobëtit, të pambrojturit dhe më e rëndësishmja, mos harroni kurrë se një ditë do të largohemi nga skena.
Prandaj, sado që mundemi të jemi të fortë, të dijshëm, të mençur, të pasur e të veshur me autoritet e fuqi politike, sociale e shoqërore, në fund do të copëtojnë njëjtë sikur hienat ata që janë avancuar pa meritë , duke shkelur rrethin tënd miqtë dhe shokët tu, që normalisht do të duhej t’ju ishe mirënjohës.
Sepse tregimi rrëfen që i vetëm nuk kanë mundur, nuk munden e as nuk do të mund kurrë të mbijeton askush.
ESH
publikime.com